დღეს ლუკა პირველ კლასში მივიდა. რატომღაც, ჩვენმა სკოლამ გადაწყვიტა, რომ 14-ში ყოფილიყო პირველი შეხვედრა – მასწავლებლის გაცნობა და ა.შ. და ამის შესახებ მხოლოდ რამდენიმე დღით ადრე გვაცნობეს. რადგან ძიძა 15-დან მყავს შეთანხმებული, იძულებული გავხდი 2 დღე შვებულება ამეღო. კიდევ კარგი, მქონდა ამის საშუალება.
ტრადიციულად, ხმამაღალი მუსიკით და გაჭიმული ლენტებით შეხვდნენ პირველკლასელებს. მოვძებნეთ ლუკას მასწავლებელი. ვიღაც სიმპატიურ, კარგად ჩაცმულ კაცს ესაუბრებოდა და უცინოდა.
– დღეს დაურიგებთ წიგნებს და ლეპტოპებს ხომ? – ამ კაცმა ჰკითხა და დადებითი პასუხი მიიღო. მერე კიდევ საუბრობდნენ და ვუსმენდი. გამიხარდა, რომ მამამ მოიყვანა ბავშვი სკოლაში, მით უმეტეს, ისე იყო ჩაცმული, რომ აშკარად “ბევრი საქმე ექნებოდა”. ჰოდა, რომ მორჩა რაღაცის თქმას, ლუკა წარვუდგინე მასწავლებელს. სიას ჩახედა, ქართული იცისო? – მკითხა და ისევ იმ კაცს მიუბრუნდა ღიმილით. უკვე ჩემს ჩაცმულობას შევხედე, სპეციალურად “საქმიანი დედური” კაბა მეცვა. არაფერი მჭირდა, მაგრამ მასწავლებელი ყურადღებას მაინც არ გვაქცევდა. მორჩნენ მალე საუბარს და უცებ რატომღაც გადაწყვიტა იმ კაცმა, რომ გვერდით მდგარ ბავშვებთან ერთად სურათი გადაეღო. ვიფიქრე, რა კარგი მამაა, უკვე შვილის მეგობრებთან დამეგობრებას ცდილობს-მეთქი. მერე დავინახე, ჩემს გვერდით მშობელმა თავისი შვილი რომ მიამუჯლუგუნა, მიდი, შენც გადაიღე სურათიო. მალე რიგი დადგა ამ კაცთან სურათების გადაღების მსურველების. მაშინ მივხვდი, რომ რაღაცაში იყო საქმე და გავარკვიე, რომ თურმე უბნის მაჟორიტარი ყოფილა :)))
როცა მორჩნენ სურათების გადაღებას, მასწავლებელმა თავის საკლასო ოთახში წაგვიყვანა. მეორე სართულზე მოვხვდით, რაზეც მხოლოდ მაშინ ვინერვიულე, უკან რომ ჩამოვდიოდი, ლუკას მძიმე ჩანთით ზურგზე და წელი ამტკივდა. ხვალიდან ლუკას მოუწევს ჩანთის ატანაც და ჩამოტანაც.
ლუკა ძალიან აღტაცებული იყო. ერთი სული აქვს, ხვალ “მარტო რომ წავა სკოლაში”. მოკლედ, დიდ-ბიჭობდა. მე ამ დროს სხვა მშობლებს და ბავშვებს ვათვალიერებდი. კარგი ბავშვები იყვნენ, ზოგი ნერვიულობდა, ზოგს უხაროდა, ლუკას მგონი ყველაზე მეტად ეტყობოდა.
ვუყურებდი ამ ბავშვებს და ვფიქრობდი, როდის მიხვდებოდნენ, თუ რაში გაყეს თავი. 27 ბავშვია კლასში. 26 დედამ და ბებიამ მოიყვანა, 1 – მამამ. გიო ერქვა მამიან ბიჭს. ნერვიულობდა და მამამისის ფეხს არ სცილდებოდა. გავხედე, რომ ლუკასთვის მეთქვა, მიდი, გიოს ეთამაშე-მეთქი, როცა დავინახე, რომ ლუკა უკვე ორ ბიჭს ეჯიბრებოდა სირბილში. აშკარად არაა ჩემნაირი ინტროვერტი.
მასწავლებელზე ძალიან ბევრი კომენტარი მაქვს, მაგრამ ჯერ-ჯერობით ჩემთვის შევინახავ. თუ ხვალ უარს მეტყვიან კლასის გამოცვლაზე, მერე დავწერ.
მოკლედ, წიგნები დაგვირიგეს, ლეპტოპი – არა. ალბათ ხვალ მოგვცემენ. 2 წიგნი ახალია, დანარჩენები კი – ნახმარი. 2013 წლიდან ნახმარი! დედაენის წიგნს შეჭმული ყდა აქვს და რამდენიმეჯერ გადაშლის შემდეგ სულ დაიშლება. ყველაზე უარესი კი ისაა, რომ ორივე, ქართულისა და მათემატიკის წიგნები კალმითაა შევსებული წინა მფლობელების მიერ. კალმით!! წერია!! პასუხები!! What a way to start the school huh? პასუხებისთვის ფიქრიც კი არ მოუწევს! მუსიკის წიგნში ნაჯღაბნებს შორის ალბათ გაარჩევს ლუკა ნაწერებს, მაგრამ პასუხები? seriously??
თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, საჯარო სკოლაში რომ მივიყვანე, მაგრამ ერთი უდიდესი ნაკლი აქვთ ამ კერძო სკოლებს: ყველა 6-ზე ამთავრებს გახანგრძლივებულ ჯგუფებს. 6-ზე მთავრდება საჯარო ბაღიც. ჰოდა რა უნდა ვქნათ მარტოხელა მშობლებმა, რომელთა სამსახურებიც ასევე 6-ზე მთავრდება? და რომლებსაც ბებია-ბაბუები ახლოს არ ჰყავთ, რომ დაიხმარონ? ჰოდა სანამ ტელეპორტაციას არ მოიგონებენ, ან ძალიან დიდ ხელფასს არ მომცემენ, რომ სკოლა+ძიძა დავფარო, მანამდე ვერ შევძლებ, ბავშვი კერძო სკოლაში ვატარო.
ჰოდა ასეთი ემოციური დღე გვქონდა მე და ლუკას…
ბინა გლდანში, 1,5 წლის წინ ვიყიდე, მე-16 სართულზე. სახლის სანახავად რომ მოვედი ღამე იყო და ფანჯრიდან რომ გადავიხედე და განათებული თბილისი რომ დავინახე, მაგ დროს გადავწყვიტე, რომ აქ მე უნდა მეცხოვრა. ჰოდა გადმოვედი, გადმოვიტანე ჩემი ქონება, რომელსაც შეადგენდა კომპიუტერი, ერთი ცალი სკამი (კომპიუტერის, ბორბლებიანი), სარეცხის მანქანა და ტანსაცმელები.
