ქორწილის მეორე დღისთვის ადრე მივედი, სარი უნდა შემოეხვიათ ჩემთვის. დივინის მამიდამ და ორმა ბიძაშვილმა ოთახში შემიყვანეს, ჩამაცვეს, მაკიაჟი გამიკეთეს, შუბლზე წერტილიც დამასვეს და გამომაწყეს, რის შემდეგაც აღმოვაჩინეთ, რომ შესაფერისი ფეხსაცმელი არც მე მეცვა და არც იმათ ჰქონდათ წამოღებული. ასე ვატარე ძვირფასი ინდური სარი სპორტულ ფეხსაცმელთან ერთად.
შესაფერისი ფეხსაცმელი კი არა, მხოლოდ წითელი ჯინსის შარვალი, სანტას რუდოლფის გამოსახულებიანი საშობაო სვიტრი და ზამთრის თბილი კურტკა მქონდა, რომლითაც ორი კვირა უნდა მეცხოვრა ინდოეთში. ამიტომ ამაზეც დიდი მადლობელი ვიყავი.
საოცრად მშვიდი ხალხია კორგები. კი, თქვეს 1-ზე დაიწყება ცერემონიაო, მაგრამ 3-ს იყო გადაცილებული, რომ დაიწყეს. და ეს სულაც არ იყო ტრაგედია. ყველა იცინოდა, არავინ იყო დასტრესილი, არავის არსად ეჩქარებოდა. ბოლო სტუმარი (დივინის მამის უფროსი სამსახურში) ვერტმფრენით ჩამოვიდა და ცერემონიაც დაიწყო.
შემოვიდა ტრადიციულ სამოსში გამოწყობილი სიძე, გვერდით მოჰყვებოდა მამა, რომელსაც შვილის თავზე ქოლგა ეჭირა. წინ მოუძღოდათ მამიდა, რომელსაც თავზე დიდი დაწნული, ყვავილებით სავსე კალათი მოჰქონდა. აქეთ-იქით ბიძაშვილები მოჰყვებოდნენ, რომელთაც ასევე რაღაც ეჭირათ ხელში. დივინი ძმას და მამას გვერდით მოჰყვებოდა. მუსიკა უკრავდა, სტუმრები წელშიგამართული, ამაყად შემოდიოდნენ. კარგი სანახავი იყო. მათგან არცერთს ფეხზე არ ეცვა. ჩემი ტელეფონით გადაღებული ვიდეოს სანახავად დააჭირეთ აქ.
ყველა გარეთ გავედით, სადაც 12 ცალი მოჭრილი ბანანის ხე საგულდაგულოდ იყო ჩამწკრივებული. მამა და შვილი სკამზე დასხდნენ, მამიდამ ყვავილები დადო და დაველოდეთ პატარძლის ოჯახის წევრების შემოსვლას. თვითონ პატარძალი არსად ჩანდა.
გაშალეს ძირს ხალიჩა, ზედ დადეს რაღაცეები, საიდანაც მხოლოდ ქოქოსი და ბანანი ვიცანი და დაიწყეს რიტუალების ჩატარება. ქოქოსი გაჭრეს, სადღაც ჩაასხეს, რაღაც შეჭამეს და ა.შ.
ამ ყველაფერს ასრულებდნენ პატარძლის ბიძები, მონაცვლეობით. სიძე და მისი ოჯახი მხოლოდ უყურებდა. საინტერესო ისაა, რომ ამ დროს, პარალელურად რაღაც ხდებოდა სარიტუალო შენობის მეორე მხარეს, პატარძლის ოჯახთან. რადგან ორად ვერ გავიყოფოდი, გადავწყვიტე აქ დავრჩენილიყავი და კარგად დამემახსოვრებინა.
შემდეგ დაიწყო ბანანების ხეების ჭრის პროცესი, რომელსაც კაცების სიძლიერე უნდა გამოეხატა. ჩამწკრივებული იყო 12 ცალი მოჭრილი ხე. პირველი 3 ხე პატარძლის მამის ძმამ მოჭრა, შემდეგი 3 ხე – პატარძლის დედის ძმამ, ხოლო ბოლო 6 – სიძის მამის ძმამ. ასეთი წესი ყოფილა.
თვითონ ეს პროცესი ძალიან საინტერესო საყურებელი იყო. ჯერ პატარძლისა და სიძის ბიძებს შორის ფულით გარიგება მოხდა (ფოთოლზე დადეს წინასწარ განსაზღვრული ქაღალდისა და რკინის ფული), რათა სიძის ბიძას მიეცა სპეციალური ხმალი, რითაც უნდა მოეჭრა ხე. შემდეგ გარს უვლიდნენ ამ ხეებს, ამ ხმლით ხელში, მერე სათითაოდ ჭრიდნენ და ბოლოს ცეკვავდნენ. ვიდეოს საყურებლად დააჭირეთ აქ.
ამ ყველაფრის შემდეგ ყველანი გავემართეთ საცერემონიო დარბაზში. კიბეებზე ასვლის წინ, პატარძლის ნათესავმა ქალმა ფეხები დაბანა სიძესა და მამას.
ჰოდა დაჯდა ეს ბიჭი სცენაზე, თეთრ და ვარდისფერებში გამოწყობილი. მე ველოდებოდი, როდის შემობრძანდებოდა პატარძალი, ერთი სული მქონდა მენახა, თუ როგორ გამოიყურება, რა აცვია და ა.შ. და ვერც კი შევნიშნე ისე უცერემონიოდ მიუჯდა გვერდით. გამიკვირდა…
მათ გვერდით, ორივე მხარეს სკივრი იდგა, რომლებშიც, როგორც მოგვიანებით დავინახე, ფული შეინახებოდა. სცენა უამრავი ყვავილით იყო გაფორმებული. უკან, ფარდაც კი ყვავილების იყო. ორივეს ყვავილების ორ-ორი მძივი დაკიდეს. ქორწინება ოჯახის უხუცესების მეშვეობით ხდებოდა. ვერ დავინახე კარგად რა მოხდა სცენაზე, მაგრამ დივინმა ამიხსნა, რომ ძირითადად ქორწინებას ასე, უხუცესები აკეთებენ. შემდეგ, თუ წყვილს ოდესმე დასჭირდა საბუთი, მიდიან შესაბამის დაწესებულებაში.
ახალდაქორწინებულები ცხოვრებას დუბაიში აპირებდნენ, სადაც ბიჭს სამსახური ჰქონდა, ამიტომ, მეორე დღეს ქორწინების დამადასტურებელი საბუთიც აიღეს.
შემდეგ დაიწყო საჩუქრების გადაცემის ცერემონია, რომელიც რამდენიმე საათი გაგრძელდა! გაკეთდა ორი რიგი: ქალებისა და კაცების, რომლებიც ფეხზე იხდიდნენ, სცენაზე ადიოდნენ, ახალდაქორწინებულებს საჩუქარს აძლევდნენ (რომელიც იყო კონვერტში ჩადებული ფული), ბრინჯს აყრიდნენ და უკან ჩამოდიოდნენ. საბედნიეროდ დივინისგან უკვე ვიცოდი, რომ მხოლოდ ფულის ჩუქება შეიძლებოდა და კონვერტიც მზად მქონდა, თუმცა, სანამ მივხვდი, რომ რიგში უნდა ჩავმდგარიყავი, გვიანი იყო. რიგი შენობის გარეთ, საკმაოდ შორს იწყებოდა. აბა წარმოიდგინეთ 3000-მდე სტუმარი იყო.
ამასობაში გადავწყვიტე მეჭამა. ჯერ ქვედა სართულზე ჩავედი, სადაც ხორციანი კერძები იყო. საჭმელი ისე მომეწონა (და ხელით ჭამა), რომ შემდეგ გარეთ, ვეგეტარიანელებს შევუერთდი და ის კერძებიც დავაგემოვნე. ღვინო არ მომეწონა, სულ სხვა გემო ჰქონდა, სამაგიეროდ ლუდი დავლიე. რიგი ისევ არ ილეოდა, ამიტომ გადავწყვიტე სოფელში გამესეირნა, რათა ცივი სასმელი მომეძებნა. ქორწილის სუფრაზე წყალი ცივი არ იყო, სხვა, უალკოჰოლო სასმელი კი არ ჰქონდათ, ამიტომ პირველივე მაცივრიან მაღაზიას მივადექი. სოფელში სარით გასეირნებას თავისი ხიბლი ჰქონდა. ყველა მიღიმოდა და მესალმებოდა. მანქანებში მყოფი ხალხი კი თვალს მაყოლებდა. ისე, ძალიან მოუხერხებელი იყო ჩემთვის. მხოლოდ მოკლე ნაბიჯების გადადგმა შემეძლო, მე კიდევ მაგას მიჩვეული არა ვარ.
მოკლედ, ალბათ გასეირნება ბევრი მომივიდა, რადგან რომ დავბრუნდი, ორ საათიანი შესვენება დაწყებულიყო, ხოლო სეიფებს ორ-ორი კაცი იცავდა. სახლებში და სასტუმროებში წავედით, გამოვიცვალეთ, დავისვენეთ და შეთხელებული რაოდენობა საცეკვაოდ და გასართობად დავბრუნდით. ოჯახის ხანდაზმული წევრები და შორი ნათესაობა აღარ ესწრებოდა ამ ნაწილს. ჰოდა, ჩემი წითელი შარვლით, ახალი მაისურითა და შარფით დავბრუნდი თუ არა, საპატიო როლი შემომთავაზეს, პატარძალს უნდა დავხმარებოდი.
რა თქმა უნდა დავთანხმდი, აბა კიდევ როდის მომეცემოდა ეს შანსი?! ხოლო მერე მივხვდი, თუ რა რთული საქმე ამიღია თავზე. მოკლედ, ასეთი სიტუაცია იყო: პატარძალს, რომელსაც თავზე ორი ცალი წყლით სავსე ჯამი ედგა, უნდა გაეარა 10 მეტრი (ბუნების ოთხი ელემენტის გაერთიანება ყოფილა ამისი მიზეზი, და კიდევ პატარძლის მიერ ნებისყოფისა და სიძლიერის დამტკიცება), ოღონდ, ამისათვის რთული წინაღობა უნდა გადაელახა – უნდა ჩამოეცილებინა ქმრის ძმა, დივინი, რომელიც გზას უღობავდა. ამას როგორც წესი, პატარძლის გაბედული მეგობრები და ნათესავები აკეთებენ. ჰოდა ეგ როლი შევითავსე მე. დამადგეს წყლიანი ჯამი და დამაყენეს პატარძალსა და დივინს შორის. დივინი ჩემს წინ ცეკვავდა, ოღონდ ერთ ადგილზე, ძალიან ახლოს, ისე, რომ მე წინ ნაბიჯის გადადგმა არ შემეძლო. როგორღაც, სანტიმეტრებით მივიწეოდი წინ. ხანდახან დივინი “ბრაზდებოდა” და ისე ახლოს მოდიოდა, მის სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი. მაგ დროს არ უნდა გავნძრეულიყავი და უკან არ უნდა დამეხია. ამ ყველაფერს პატარძლის საახლობლო მიხსნიდა და მაგულიანებდნენ ხოლმე, როდესაც ნაბიჯის წინ გადადგმის დრო იყო. ეს იყო ერთგვარი მედიტაცია. წარმოიდგინე, ერთ ადგილზე დგახარ, განძრევა არ შეგიძლია, რადგან თავზე წყლით სავსე ჯამი გადევს, გარშემო ხალხი ცეკვავს, ერთობა, ხოლო შენ მხოლოდ მიზანზე კონცენტრირება უნდა მოახდინო და როგორმე ჩამოიშორო ეს ბიჭი. მხოლოდ 10 წუთით ვიყავი ასე, მაგრამ ეს 10 საათად მომეჩვენა. შემდეგ სხვა შემენაცვლა. საწყალ პატარძალს კი 3 საათი უნდა გაეძლო. ცოტა ხანში ისე გადაიღალა, გული წაუვიდა და შეწყვიტეს ეგ პროცესი.
შემდეგ განვაგრძეთ ცეკვა, ტორტი მივირთვით და გვიან ღამით დავიშალეთ. მესამე დღეს, სამოქალაქო ტანსაცმელში გამოწყობილ ახალდაქორწინებულებს ლანჩზე შევხვდი და მივხვდი, რომ ქორწინებით ნამდვილად კმაყოფილები იყვნენ და ერთმანეთი ძალიანაც მოსწონდათ.
ამ სურათით დაგემშვიდობებით. გრძელი პოსტი გამომივიდა მაინც…
მოკლედ, მივედი პირველ დღეს. ქორწილისთვის სპეციალურად წამოღებული კაბა სადღაც დუბაიში ჩარჩა და ჯინსის შარვლით რომ არ ვყოფილიყავი, დივინის ბიძაშვილმა თავისი ტანსაცმელი მათხოვა. ახალი წელი თენდებოდა. ამერიკიდან დაბრუნების შემდეგ პირველად გავატარე ახალი წელი ოჯახისგან შორს. არაფერი საახალწლო არ იგრძნობოდა. ნაძვის ხე არსად იდგა, არც მუსიკა, არც მორთულობა. სიცხე და პალმის ხეები ხომ საერთოდ ზამთარზე ფიქრს მიკრძალავდნენ. ჰოდა ფეიერვერკები რომ გაუშვეს (2-3 ცალი მხოლოდ), მერე გამახსენდა, რომ ახალი წელი დაიწყო.
ბინა გლდანში, 1,5 წლის წინ ვიყიდე, მე-16 სართულზე. სახლის სანახავად რომ მოვედი ღამე იყო და ფანჯრიდან რომ გადავიხედე და განათებული თბილისი რომ დავინახე, მაგ დროს გადავწყვიტე, რომ აქ მე უნდა მეცხოვრა. ჰოდა გადმოვედი, გადმოვიტანე ჩემი ქონება, რომელსაც შეადგენდა კომპიუტერი, ერთი ცალი სკამი (კომპიუტერის, ბორბლებიანი), სარეცხის მანქანა და ტანსაცმელები.